top of page
Հարյուրերորդ օրը դրախտում
քմծիծաղով հիշում եմ ես օրերը այն
երբ նայում էինք վերև ու աղոթում
ամեն ինչի համար սովորական
մինչդեռ այստեղ նույն կասկածն է
ու նույն հույսը
նույն մարմաջը տխուր անմահության
միակ բանը
որ փոխվել է գալուց հետո`
աղոթելիս հիմա նայում եմ վար
ես այդպես էլ չհասկացա
երբևիցե
թե ինչի՞ց էր հոգիս ուզում
փրկվել
խե՞նթ էի
մտածում եմ
թե՞ թուլամիտ
բայց և այնպես
ձայնարկում եմ` ալելո՜ւյա - բոլորի հետ
ժամացույցն իր ապակե փորիկներով
նույն ավազն է տանում
մեկ վեր
մեկ վար
նույն դու
նույն գինին է մինչև պռունկը լցված
ու նույն վախը
որ եթե շարժվես հանկարծ
թափվելու է վերնաշապկիդ վրա
նոր լվացված
bottom of page