Նարցիս

Քնած երկնավորի

շրթունքների վրա

ապրող

փետուրի պես

ելնում-իջնում եմ ես

նրա շնչառության

համր ռիթմով

պարզ է երկինքն այսօր

ինչպես լիճը խորունկ

հա՜յր

…ես տեսնում եմ Քեզ

արդեն

իսկ Դո՞ւ…

տարածվում

գալիս եմ դեպի Քեզ

օդի միջով

ինչպես իրար ձգտող

երկու կաթիլ…

ու դառնում-

մե՛կ

...Տե՛ր

վախեցնում է ինձ

ձուլման տեսակը

այս

որ բացառում է մի պահ

շփումը մեր

Դո՛ւ էլ… Դո՛ւ էլ

ես եմ

Աստված

հայելու մեջ երկնի

հենց նոր… քիչ առաջ եմ

հայտնաբերել

գիտե՛մ…

սակայն ուշ է

ափսո՜ս

Նարցիսի պես

սիրահարված եմ

ես ինձ

արդեն

բարձունքներում