Երանի որդերին գարնանային
որ լսում են ձայնը
աճող ձնծաղիկի
ու կորեր պարգևում սևահողին
այլապես գրում են բոլորը
քամին գրում է ժայռի վրա
ժամանակը գրում է
բանաստեղծի վրա
բանաստեղծը գրում է թղթի վրա
որդը հատորներ կարող է գրել
մթության մասին (եթե ուզի)
այս մթության մասին
ու նաև այն
որ պարալիզում է միտքս
հենց հիմա
(չգիտեմ ինչպես սկսել
այս
պատմությունը)
գուցե հենց պորտապարո՞վ որդի
խավարի մեջ
տելեսկոպիկ պատկեր
որ կարող է կրկնվել
անվերջորեն
որդը` թռչնի փորում
թռչունն` անգղի
անգղը` շնագայլի
գայլը` կետաձկան
կետաձուկը` մարդու
մարդը`... պատերազմի և շարունակ
բայց որդն ընկավ
պատահաբար
թռչնի բերանից
թը՛մփ
նույն հողի մեջ
(որդը սևահողի
որ տեղյակ էր արդեն
լույսի մասին)
ու
հիմա պատմում է
ու
պատմում
շքեղ լույսի մասին
ամպերից վեր
...ու ոչ ոք նրան չի հավատում
- լո՞ւյս... ավելի՞ լույս
խնդմնդում են նրանք (սխալ շեշտադրությամբ)
ու
շարունակում
իրենց խմբակային
ակրոբատիկան
կույր նախշեր պարգևելով սևահողին
- որդն այս կարող է հատորներ գրել
այդ լույսի մասին
բայց ո՞վ է կարդալու այն
հողի մեջ
գարնանային
ու հատկապես
այնքա՜ն զբաղված