Զինվորը անշարժ էր ու անշունչ
երբ ներս մտավ բժիշկը
ոսկեծամ
հարության խոստում կար
աչքերի մեջ -
ռազմի աստվածուհու
հայացքի պես
կուզեի հայտնվել ես
հենց
միջնադարյան Վենետիկում
այն ժամանակ
երբ դիմակը ընդունված էր կրել
առանց առիթի – ցանկացած օր
քայլել Սուրբ Պետրոսի պալատից
մինչև
հրապարակը Սուրբ Մարկոսի -
ոտաբոբիկ
ու
այրել խրտվիլակը
պատերազմի
ես վաղո՜ւց եմ ճամփորդում հանց ծովահեն
մի աչքս կապած սև
թաշկինակով
մեռյալների կես թիվը բավարար է
որ գժվեմ ես
սիրտս կպայթի կրկնակիից
դեռ քանի՞սը պիտի պայթեն այս
փողոցում Տեր
(այդ թիվը ինչո՞ւ չկա Սուրբ Գրքի մեջ)
որ հռչակվի □աշխարհի վերջ□-ը
պաշտոնապես
մի բան ցրիվ կգա հիմա
երդվում եմ
իմ գլխի մեջ
իսկ եթե չսեղմեմ քունքերս երկու ափով
կժայթքի ուղեղս
ճնշումից
շատրվանով
իզուր չէ
որ երազիս մեջ`
փոքր սենյակում ետ ու առաջ
Կաֆկան տրտնջում է առաջվա պես
Բոդլերը բարկացած քաղհանում
չարի ծաղիկները հազարագույն
իսկ
Չարենցը շրջված միզում է
դրախտի նախշազարդ դռան վրա
առավոտ... արթնանում եմ անկողնուս մեջ
կարճատև նոր պայթյուն մեծ էկրանին
սիրաբանո՞ւմ են
զինվորն ու բժիշկը
թե՞ մեռած ընկած են
իրար վրա