Բադաձև խոռոչ

Առավոտվա դեմ

երբ միտքս հոգնած է

սարսափելի

ռետինե բադիկը

իմ մանկության

իր պատռված կտուցով մեծ

շարժվում է ընդդեմ ժամանակի

ու

մգլած օդ բղկացնում պարբերաբար`

այսօրվա մեջ

հետո`

միտքս շարժվում է տաշտի մեջ

ինչպես մկրատ

ու

ստանում մի բացակա բադ

կամ բադաձև ոչինչ -

դատարկ խոռոչ

որ տխրեցնում է ինձ

ավելի շատ

քան բադիկն այն

ջնջված աչքով -

ասես էականը ոչ թե բադն է

այլ ձևը սոսկ

այնուհետ պարզ է`

չհոգնեցնեմ

միտքս շարժվում է

իներցիայով

հանց բացակա Աստված

համարյա թե

ու

կառուցում մնացածը

զերոյից

նշածս բադաձև խոռոչի շուրջ