Առաջին երկունք

Նախ ցավն էր

անասնական

նաև ամենուրեք -

մաշկիս

կոպերիս

ազդրերիս մեջ

և լալիս էի ես

ամեն տեղ -

բարձերին

քարերին

ու

դռներին...

քիչ անց -

կոնքերիս մեջ զայրույթ

վայրի կամ բուսական

և վերջում -

ընդերքիս

հիստերիան՝ դու

վարդագույն ու շարժուն

կոկոնի

ու

թռչնի հիբրիդի պես

այնքա՜ն խոնավ

ու

վստահո՜ղ

այնքան