top of page
Սա ինձ չի՛ թվում
իրոք որ նոսր է
օդն այս սենյակում
ամռան օրվա մեջ
դանդաղ քայքայվող
լույսի այն վերջին
հիվանդ շերտի պես
որ ստիպում է
խխունջի նման
փակվել ու դառնալ
ծույլ
սակայն ցինիկ
ու արհամարհել
...հիշողությունը
և գուցե իրո՛ք դու
չես պատահել
բայց ձանձրալի է
ամառվա օրը
ու պարապույթից
ձեռքերս ակամա
քանդում-սարքում են
ավազե սերդ
ծովափին ծնկած
տկլոր մանկան պես
մինչև
մինչև վերջ
մահանա... լույսը
վերջին անգամ եմ
կառուցում սերդ
(որ վերոհիշյալ
ամռան լույսի պես
նոսրանում է իմ ծնկների միջև)
բացի այղ կարծես ցրտում է
մի քիչ
ու արթնանում է
... հիշողությունս
bottom of page