(կամ ափսոս չէր վարդը)
ժամանակը
անվերջ
անքնություն
տիկ-տակ
աննպատակ
ոչինչ էլ չի փոխել
իմ մեջ
մանկան պես
ոտքովս եմ մինչ օրս
ցած գցում ծածկոցս
առավոտյան
մատուցելով մարմինս
մորեմերկ
ճշմարտության նման`
արեգակին
ու
հիանում վախվոր
շարժումներով
սեփական մատներիս`
պատի վրա
իսկ վարդը ափսոս չէր
քո՛ւյր
եթե թաքուն
չես վաճառել հայացքդ
սատանային
ընդհակառակը` խնամված ու փրկված է այն
(ինչպես ամենայն գեղեցկություն)
ուր էլ լինի
մազերիս
տողերիս
թե ազդրերիս մեջ
այդքան ապահով
մեկ էլ
Տերն է զգում
կույր
խոնարհ սրտի մեջ
հավատավոր
իսկ փառք`
իհարկե ցանկանում եմ
լաց կլինեմ մինչև իսկ
եթե չտաք
չասացի՞ մանուկ եմ
և ուրեմն
սիրում եմ ամեն բան
շխշխկացող
շարժական ամեն ինչ
պսպղուն`
միայն թե մեկ օրով
ամենից շատ
մինչև ձանձրանամ
ու շպրտեմ
պատահական մի տեղ խոհանոցում
չհիշելով և ոչինչ այդ մասին
ասես չեմ ունեցել այն
երբևիցե
պարզվում է ափսոսը
սոսկ դո՛ւ ես -
վարդագույն չքնաղ էգ
ոչ թե վարդը
լավ չէ՞ ուրեմն սիրես ինձ
հանուն իմ չքմեղ անմեղության
անքնությանս համար
ու
վախվորելուս ձևի`
թեկուզև
ինքս ինձնով հրճվելու
ընթացքի մեջ
չթվարկեմ
հաստատ
եթե ուզես
մի բան կգտնես
ինձ սիրելու
հ.գ.
ի վերջո կորած չէ դեռ ամեն ինչ
հուսով եմ
հիշում ես չէ՞ քույր
հայացքդ...
վարդը...
սատանային