Ե՞ս

Ե՞ս

ես ճանապարհը չեմ

ո՜չ

և ոչ էլ լույսն եմ

ես

բայց նոպաներ ունեմ

լույսի բռնկումի

ինչպես խենթը ունի

իմաստության պահեր

ճանապարհը չեմ լույսի

և ոչ էլ

ճշմարտությունն եմ ես

(երանի կույսից լինեի ծնված

մի փարախում)

հավերժ գիշերի թագավորությունն է

հասցեն իմ սովորաբար

և համառոտ պահը

երբեմն

իմաստության

(ի դեպ լավ նայեք

□այնտեղ

հորիզոնում

մի խաչ է հառնելու փայտե□

քիչ անց)

ճանապարհը չեմ լույսի

ու ոչ էլ լույսն եմ ես

և չունեմ հավակնություն անգամ

անմահության

համրի կոկորդում ապրող

ճիչն եմ ես

անսկիզբ-անվերջ

և

արձագանքը դրա

հավերժի մեջ