top of page
Դու այցելում ես ինձ ինչպես գաղտնիք
գիշերաժամի հենց կենտրոնում
երբ անձրևի լացը սովորական
փոխարկվում է լուծվող առեղծվածի
երբ մթությունն ու մենությունս կույր
գումարվում են անգույն ոչնչի հետ
ու դառնում կենտ թիվ՝ չբաժանվող
դու այցելում ես ինձ խավարի մեջ
ինչպես ուրվականը Համլետի հոր
թափանցի՜կ… աննյութ է սրբի նման
մարմինդ ափսո՜ս… թիկնոցիդ տակ
և ստիպված սիրում եմ ես քեզ
անկի՜րք
տարօրինակ ձևով
ինչպես… Աստծուն
դու այցելում ես ինձ անձա՜յն խավարի մեջ
գիշերաժամի հենց կենտրոնում
երբ թափվում են վար աստղերն անփութորեն
հանց թղթե թագերը մեռած արքաների
bottom of page