«Սիրտս ջրհոր է, դատարկլքված ջրհոր, և իմ աշխարհն է այնտեղ թաղված», բառաշեն իմ աշխարհը` դու ու նա և այդ աշխարհի վրա աստ ղադիտակի պես նայող եզակի աչքը այն ծովահենի, որով փրկիչն էր նայել քեզ մի օր եկեղեցու բակում, այդ վայրկյանից սկսյալ հոգիդ առաջնորդելով իմացության այն արգելված ճանապարհով, որից հետո աննշմարելիորեն փոքր երկիրը այս ընկալվում է որպես ողμերգություն ների տուն, իր ընդերքում դրված բազում դաշույններով, որից հետո այնտեղից դուրս փախչելը դառնում է հանճարեղ հոգու կամ հոգու հանճարի միակ սեռումը: ̧ու ճիշտ ես: Փրկվում են միայն այն հոգիները, որոնք փրկվել գիտեն, և բարձրանում ես ահա, դեն նետած մարմինդ ու երկիրը` ցավեցնող կոշիկների պես, այլևս երբեք չհագնելու վճռականությամբ: Ասենք գեղեցիկ է... հետո՞ ինչ: Անբարո կնոջ գեղեցկության նման այն երμեք չդարձավ քոնը, չմտերմացավ երբեք, չեղավ այն, ինչ խոստացված էր գեղեցկությամբ, այլ ներքաշեց ճղճիմ խաղերի ու խար դավանքների մեջ, ցավեցրեց... միայն ցավեցրեց ու հիմա ծովափին խաղացող քմահաճ մանկան պես մի շարժումով քանդում ես ավազից պատ րաստված հերթական տաճարը քո ու հեռանում, ասես մայրդ է կանչում, ու մթնում է, հետևում թողնելով մի փլուզված քաղաքակրթության ավերակ, հոգուդ անափության չափով անդունդ մի, որը ոչնչով հնարավոր չէ լցնել, բացի ոռնոցից երևի թե: Գնում ես` երկրին ժառանգելով վիրա վոր կաղապարը մարմ նիդª որպես վկայությունը քո համառոտ այցելության ու քո կռվի` ընդդեմ երեք անմահների. մահվան, տարածության ու ժամանակի: Կռվի, որի արդ յունքները կամփոփ վեն ավելի ու...
Սոնա Վան
Նարցիս ամսագիր/30.08.2013թ/