top of page
Փակում եմ աչքերս
ու սկսում է
պատերազմի թատրոնը
մարդուց էլ հին
միևնույն սցենարը միշտ
զինվորը քայլում է դեպի մահը
հանուն միևնույն առասպելի
որ վաղը լինելու է առավել լավ
մինչդեռ իրականությունը սա է -
օրը մեկ զինվոր է զոհվում
ժամը մեկ վետերան է կրակում
ինքն իր ճակատին
և սա կազմում է տարին
ութ հազար մարդ
ասում է մի կին-ռեպորտաժով
այլապես ես թույլ եմ մաթեմից
և անգրագե՛տ լրիվ
պատերազմի հարցում
ես այն չեմ ընկալում
ընդ-հանրապես
հ.գ. երբ մի ռումբ է պայթում ինչ-որ մի տեղ
ես սեղմում եմ ականջներս
այ այսպես... պինդ
bottom of page