(արթնացա ու նոր հասկացա, որ իսկի էլ պատահական չէր շարժվելուդ զգուշությունը երազիս մեջ)
Առաջին գիշերը քո մահվանից հետո
ես անկողին մտա տարակուսած
հանց կույսը` առագաստի գիշերի մեջ
– Տեր... ինձ օգնի՛ր
մի կերպ լուսացնել առաջին գիշերը այս
իսկ վաղը խոստանում եմ այն փորձել մենակ
քիչ անց վերեւում եմ
ծեր հրեշտակ` մեկ գիշերում
սպիտակած փետուրներով
բաղաձայն երգում եմ` ջանալով
լցնել ողջ ունայնը հավերժության
մեկ-երկու բան հարցրի քեզ անկարեւոր
- դու ո՞ր ժամանակի մեջ ես ապրում հիմա
ապագայի մե՞ջ քո
թե՞ անցյալի իմ
ձայնդ մեկ լսվում էր ու մեկ խզվում
ինչպես վատ կապի ժամանակ
ռադիո-ծածկույթից դուրս
եւ կամ մեկն այն
խզում էր գիտակցաբար
մի բան հասկացա միայն պարզ
որ սուտ էր քահանայի վարկածը
հոգու թեթեւության մասին
մահից հետո
հ. գ. այս ի՞նչ լույսեր են - կարծես հասա
ուղղում եմ մազերս ու դեկոլտես
յոթերորդ երկնքի հայելու մեջ
հայտնվիր հենց հիմա՛ - լսո՞ւմ ես
լույսի
ու
կոնքիս
կորերի միջեւ - ինչպես առաջ
ու թող նախանձից պայթեն
բոլոր աստղերը միանգամից