(Եվայի օրագրից)
Ես եմ
պարտեզն
ու Ադամը
ուրիշ բան չկա շրջակայքում
(եկեք սա պայմանական կոչենք դրախտ)
ձանձրույթից կծում եմ բառը անուշահամ
և այն անվանում խնձոր
(ելնելով խրթխրթոցի ձայնից՝ ատամիս տակ)
որտե՞ղ է Ադամը` մտածում եմ
նա ևս պիտի համտեսի սա
ահա և Ադամը
պառկած թզենու տակ
առանց հիշողության ինչպես մանուկ
ես զատում եմ բառը կանաչ խոտից
զգուշորեն
ինչպես խատուտիկը
(որն ավելի շատ օդ է քան նյութ)
ու փու՛հ փչում այն
Ադամի դեմքին խաղաղ քնած
հետևելով նրա արթնացումին
անմտության թմբիրից
դան-դա-ղո-րեն
(ափսոս սա չի տեսնում ուրիշ ոչ ոք)
հաջորդ օրը – կրկին նույն վայրն է
միևնույն կանաչը
նույն բույրը
միայն խրթխրթոցն է ավելացել –
Աստված
բառ առ բառ թառել է
կենաց ծառի ճյուղերին ինչպես թռչուն
ուզում եմ կիսել հիացումս
կչկչալ
գրկել
ասել տեսա՞ր
իսկ Ադամը չկա
չը-կա
կգտնեմ-չեմ գտնի կասկածի մեջ
ես ցնցում եմ ծառը հավերժական
և արտաքսում բոլոր թռչուններին
միանգամից
հ․գ․ այսպես պատահեց դեպքը
ճշմարիտ ճշմարիտ եմ ասում ձեզ
բարկացողը ես էի
այլ ոչ Աստված
իսկ օձ
ընդհա՛նրապես չի եղել
այն հետո՛ է սողոսկել
այս պատմության մեջ