(կամ հորս «ենթադրենք»-ով սկսվող հարցերի հիշողությամբ.
ի՞նչ է Աստված, մահը, պոետը եւ այլն)
– Ենթադրենք ժամանակը նավ է
որ քամու ուղղությամբ քեզ քշում է
դեպի ծովի վերջը
պարտաճանաչ
իսկ Աստված
բացակա մեկ աչքով
պարծենկոտ ծովահեն
բավականին ծեր
ում մորուքը քաշում է պարբերաբար
անամոթ մի նավաստի
ու ծիծաղում
ի՞նչ կանեիր դու
պոետ աղջիկ
մտածել չկա
արագացրու –
հարցրեց հայրս երբ ես
ծածուկ մտածում էի մահվան մասին
ենթադրենք թե ես Մոխրոտն եմ
սիսեռի փոխարեն` տառեր
ես կրում եմ մահկանացու լինելը իմ
որպես պիտակ
«Պատրաստված է մահանալու համար»
մեկընդմիշտ փակելով մահվան հարցը
որ միտք չծախսեմ այսուհետ դրա համար
ի տարբերություն ասենք սրա
որպես ի՞նչ կընդունեիր եթե
դու մտնեիր երկինք ու Աստված կանգներ
որպես հարգա՞նք
զարմա՞նք
զայրո՞ւյթ
թե՞ որպես բնույթ աստվածային
թեկուզ վստահ եմ` հայրս
այս դեպքում էլ կասեր
արագացրու
միտքը կարճատես է դարձնում միշտ
ու նա վերստին կլիներ ճիշտ
տիեզերքը չի՛ կարող առանց Աստված
եւ սա երեւում է ավելի լավ
օդանավի պատուհանից առավոտ շուտ
տեսնո՞ւմ ես ամպերի lego-ներով
ճշտորեն հավաքված հսկային այն
ում ճերմակ մորուքը կիսով չափ
ծածկել է կուրծքը
կոչենք նրան Աստված
հ.գ. 1 ենթադրենք ես Մոխրոտն եմ
սիսեռի փոխարեն` տառեր
խրախճանք
թագավորի տղա
կոշիկ չկա
ոչ մի հույս երբեւէ ազատվելու
խորթ մորս ձեռքից անկարեկից
հնարամիտ
հնարամիտ
ինչպես Աստված
հ.գ. 2 բացատրել հազիվ թե կարողանամ
բայց գոնե գիտեմ ես հստակորեն
թե ի՞նչ է զգում իր սրտիկի մեջ
գաղթող թռչունը այն
որ մնաց ամպի տակ lego Աստծո