top of page
Համբերի՛ր – ասում էիր հայր
այն ինչ չի սպանում
որպես օրենք
ի վերջո քեզ դարձնում է ավելի պինդ
հիմա
երբ հոգնել եմ վաղուց
կորստյան անպտուղ տառապանքից
որը ոչ սպանել է ինձ
ոչ էլ դարձրել է ավելի պինդ
թույլ տուր չհամաձայնել հա՛յր
օրենքը ես եմ իրականում
մահվան կաղ ճամփորդը մաշված սրտով
մինչդեռ քո ասածը այդ
բացառության մասին էր հավանաբար
ասում էիր պտույտ է կյանքը
այն` ինչ գնում է
գալիս է ետ
զարմանում եմ
արդյոք մեր զրույցը
նույն կյանքի մասի՞ն էր որ
միագիծ շարժվում է դեպի ոչինչ
միակ պտտվող բանը իմ իմացած
հիշողության անիվն է տառապանքի
լսում ե՞ս… չեմ կրկնի այլեւս
ընդունի՛ր
պարտավո՛ր ես հայր
ես հիմա ավելի մեծ եմ
քան դու
այն ժամանակ
bottom of page