(քեզնից հետո իմ վերջին երկրպագուն, ով ինձնից կրկնակի ջահել ու ավելի իմաստուն է)
Ինչպես յուղն ու ջուրը
չեն խառնվում այդպես էլ
նույն օդի մեջ
քո մահն
ու
իմ կյանքը` քեզնից հետո
թեկուզ
ժամանակը դեռ անցնում է
միեւնույն զվարթ տկտկոցով
ինչպես իմ առաջին ժամացույցը
(որ հայրս էր նվիրել տարեդարձիս)
հաշվելով քայլում եմ դեպի կանգառ
առանց ետ նայելու գայթակղության
սակայն ոչ թե վախից
որ չլինի թե դառնամ աղե արձան
այլ քանզի վերջերս հաճախ է
քարանում պարանոցս
անսպասելի
ուֆ… զզվում եմ այրերից քաղաքավար
որ կանգնում են ոտքի ու ցուցադրաբար
իրենց տեղն են զիջում ինձ
ավտոբուսում
ուզում եմ ասել նրանց fuck you
չլինի դու ծնվել ես անցյալ գիշեր
ու ցիտել Մայքին իմ անմիջապես
– կյանքն այնքան երկար չէ որպեսզի
տարիքը դիտարկվի որպես ֆակտոր
հինգ օրվա թռչունը երբեւէ
զիջո՞ւմ է իր տեղը ճյուղի վրա
մեկ ուրիշ թռչունի տաս օրական
ինքը մնալով օդում կախված
կամ թեկուզ բռնված թեթեւակի
վերեւում ճոճվող ինչ-որ բանից
տարօրինակ
մաշված
անապահով
հ.գ. իմ ներսում տիկ-տակը փոխվում է
դասական հանգերի – զգացիր չէ՞
ճիշտ պահն է ուրեմն – չե՞ս կարծում
որ նստեմ ու գրեմ
«քեզ ետ բերելու երգը»
քանի ուշ չէ
Մայքն ասել է կա՛ այդպիսի երգ