Ծովափնյա պատուհանից դուրս
փրփրած հառաչում է ծովը
ինչպես կիսատ թողնված մի կին
անկողնու մեջ
ամեն ալիք
իր պատմությունն է փորձում տեղավորել
ականջիս մեջ
մեկը մյուսից առավել հանճարեղ
ու ավելի թաց
ա՛խ
ոնց կգրվեր
կյանքիս գլուխգործոցը
ամենամեծ
եթե ձեռքերս չլինեին այսքան հոգնած
հանդիպակաց հայելու շախմատի մեջ
սեւ ու սպիտակ
ապրում է մարմինը իմ – տես
փոթորիկն այստեղ էր նախ
սավանի տակ այս
ծովը սոսկ կապկում է այն
ծիծաղախինդ
մինչդեռ այնտեղ
ճեղքի մեջ վարագույրիս
տիրական Ծիրկաթինն է –
գո՛ղ
սկիզբը նախ ի՛մ մեջ էր
մեծ պայթյունը
տիեզերքը`
պլագիատ անծայրածիր
իսկ գիշերը անիմաստ խստանում է
սեւ խոռոչը դարձնելով ավելի սեւ
դանդաղ արտաքսելով մարմինս
հայելու դրախտից
ուրիշ մի տեղ
փակում եմ պատուհանը
չըխկ
ուզում եմ մենակ մնալ –
Աստված
գնա՛
(չեմ ուզում մտածել վերջի մասին)
ծա՛փ
վառվի՛ր լուսամփոփ իմ
կամ եղիցի լույս
մահն այն է
երբ չեմ տեսնում դեմքս
հայելու մեջ
հ.գ. ...ու եղեւ լույս ու տեսա ես կրկին հայելու մեջ
(կյանք լինո՞ւմ է տեսնես հայելուց հետո կամ դուրս)
իմ մասնատված մարմինը շախմատաձեւ
ամաչելու չափ փնթի ու բաց
Սո՛ն վերջ
ինչպես մեկ անգամ արդեն
մեջտեղից պատռված հավ
դու չես ամբողջանա այլեւս
երբեք
երբեք