top of page
(տատս վստահ էր... որ անուն ունեցող հավերը
ավելի շատ են հավկիթ ածում)
- Որքա՞ն ժամանակ է հարկավոր տա՛տ
որ կոկոնը բացվի կամ որ
ածի կրկին
Ջավիկ հավը
իսկ նա գրկում է ինձ
(հանց ռետինե տիկնիկ)
ու ամրացնում գլուխս իր
մեծ կրծքերի միջև`
այնքան ճիշտ կենտրոնում
ու ապահով
որ երբ վեր եմ թռչում
ամպի գոռգոռոցից
չեմ հասցնում վախենալ
մինչև անգամ
պապս` մինչև ծնկները միշտ հողի մեջ
որ տուն էր գալիս
նախիրից հետո սովորաբար...
այդ օրը ուշացել էր`
չկար
- պա՞պն ուր է
հարցնում եմ ես լրջորեն
ու մտահոգ նայում կովի անսահման
աչքերի մեջ
հ.գ.
կարոտել եմ ես քեզ այս դեզերից ավել
իմ շատ ֆոտոգենիկ
մայրական տատ
bottom of page