Ամեն անգամ
երբ հոգիս սահում է
մարմնիցս դուրս
ես տեսնում եմ
դեռևս անմեղ անապատը
Վան քաղաքը - դարպասներից անդին
եկեղեցին
Փրկչի արծաթե մարմինը պատի վրա
և նայվածքը քահանա պապիս
ուղիղ Քրիստոսի աչքերի մեջ
ինչպես չաշխատող ժամացույցի
տեսնում եմ ճիգը անկարելի
որով նա փորձում էր ճշտել
այնուհանդերձ
ժամանակը
անշարժ հավերժության -
ելնելով
ճշգրիտ թեքությունից
կոպի վրա ընկած ճառագայթի
որն այնտեղ էր եղել
մինչև Աստված
հիմա - երբ իմն է
ընտրությունը
երբ Տերը ինձ հետ է
վերջապես
իսկ դու չկաս
հուշի’ր ինձ
բարձրանա՞մ
հենվելով
վերամբարձ աղոթքի վրա քահանայի
(միամիտ... անփորձ ու այնքա՜ն ջահել)
թե՞ իջնեմ
փորելով ինչպես որդը
շիրմաքարիդ տակով
դեպի ներքև
ինձ ասա - իջի՛ր - աղաչում եմ
թույլ չտաս սխալվեմ երկրորդ անգամ
ու եկ քայքայվենք միասին
վայրենի արևի տակ
Երևանի