Զինվորը անշարժ էր ու անշունչ
երբ ներս մտավ բժիշկը
ոսկեծամ
հարության խոստում կար
աչքերի մեջ –
ռազմի աստվածուհու
հայացքի պես
կուզեի հայտնվել ես
հիմա հենց
միջնադարյան Վենետիկում
այն ժամանակ
երբ դիմակն ընդունված էր կրել
առանց առիթի - ցանկացած օր
քայլել Սուրբ Պետրոսի տաճարից
մինչև Սուրբ Մարկոսի հրապարակը
ոտաբոբիկ
ու
այրել խրտվիլակը
պատերազմի
(ես վաղո՜ւց եմ ճամփորդում հանց ծովահեն
մի աչքս կապած սև թաշկինակով
մեռյալների կես թիվը բավարար է
որ գժվեմ ես
սիրտս կպայթի կրկնակիից)
դեռ քանի՞սը պիտի պայթեն այս
փողոցում
Տե’ր
որ հռչակվի աշխարհի վերջը
պաշտոնապես
(այդ թիվը ինչո՞ւ չկա Սուրբ Գրքի մեջ)
փակում եմ աչքերս- այլապես
մի բան ցրիվ կգա գլխիս մեջ
իսկ եթե չսեղմեմ քունքերս երկու ափով
զգում եմ
կժայթքի ուղեղս շատրվանով
իզուր չէ
որ երազիս մեջ
փոքր սենյակում ետ ու առաջ
Կաֆկան տրտնջում է առաջվա պես
Բոդլերը բարկացած քաղհանում
չարի ծաղիկները հազարագույն
իսկ Չարենցը շրջված միզում է
դրախտի նախշազարդ դռան վրա
առավոտ… արթնանում եմ անկողնուս մեջ
կարճատև նոր պայթյուն մեծ էկրանին
սիրաբանո՞ւմ են
զինվորն ու բժիշկը
թե՞ մեռած ընկած են
իրար վրա