top of page
Գնում եմ ու տանում
ծա՜նր
թախծիս լռությունը հանդիսավոր
և ոչինչ չի կարող լինել
առավել ցավոտ- քան արևը
սկսնակի անլուրջ կապույտի մեջ
կենտրոնում ծիծաղող ջահ
անպատեհ- ինչպես զկռտոցը
հանճարեղ ջահելի աճյունի մոտ
հորս պես – մի հոնքը
չափազանց վեր
ուզում եմ հարց տալ – Տե՞ր
ու այլևս ոչինչ չավելացնել
bottom of page