top of page
Ես պահել եմ քաղաքս
իմ մեջ
ակամայից
ինչպես ջուրն է պահում
ճառագայթը
վերադարձնել կարո՞ղ եմ
չգիտեմ
ո՞նց
ջուրն ինչպե՞ս է արևին վերադարձնում
իր մեջ լուծված լույսը
առավոտյան
դա քաղաքի՛ս ճիգն է
ասել է թե
քաղաքի՛ս ձեռքբերումը
ոչ թե իմ
քաղաքի՛ս շնորհն է
լուծվելն իմ մեջ
ո՛չ իմ լկտի արյան – ամենեւին
ասֆալտից – երկինք
անմնացորդ
ես կերել եմ օդը
այս քաղաքի
հիվանդ անկշտությամբ
մինչև փսխեմ
ինչպես հարբեցողը անտուն
հա-վեր–ժո–րեն
անբաժան ենք այլևս
քաղաքս ու ես
bottom of page