(Արցախյան քառօրյայի հիշողությամբ)
Դո՛ւ չես մեղավորը սեր իմ
տխրությանս պատճառը պատերազմն է
որ այրեց ջութակները բոլոր
հալեցրեց մեկ-մեկ կրակի մեջ
փողային գործիքները մոլորակի
սա պար չէ
մենք հիմա շարժվում ենք
մեր մրսող սրտերի հիշողությամբ
մրոտած մեր հիմար դեմքերը
քսմսելով միմյանց ուսերին
անջատի՛ր պատերազմը – ինչպես
խելագարի երաժշտություն
որի տակ չափահաս տղամարդիկ
շեշտակի բարձրացնում են անամոթ
կաշվեպատ ոտքերը միանգամից
կաբարեի կանանց չքմեղությամբ
աջ-ձախ
աջ-ձախ
աջ-ձախ
ինչ լավ է որ ես ծնվել եմ կին
(սա ինձ միշտ թվացել է ծիծաղելի
և ոչ ոք չէր կարող համոզել ինձ
ենթարկվել հրամանի հանց խեղկատակ
կամ սպանել անծանոթ ինչ-որ մեկին)
ամո՛թ է
անջատի՛ր պատերազմը
այդ անկիրթ ռիթմերը էժանագին
ու եկ պտտվենք առաջվա պես
սեփական սրտերի զարկերի տակ
Շտրաուս միացրու
կամ Բիզե
զզվում եմ՝
անջատի՛ր պատերազմը
հ.գ․ ատում եմ պատերազմը որ հորս`
մանկության հերոսին իմ
դարձնում է խաղալիքը մեկ ուրիշի