(օձը ձեռքեր չունի` բռնվեցի՞ր)
Ինձ շփոթել համարյա անհնար է
այդ ես եմ սոսկ – կաթով լի
մտածող եղեգնը հայր Պասկալի
ընդունակ ճկվելու հողմերի տակ
Եվան ինձ չի ժառանգել ոչինչ
(ի՞նչ մեղք – նա ոչինչ չի վերցրել օձի ձեռքից)
բացի իր մենության վախից –
մահից էլ մեծ
(մեղքը հետեւանքն էր – պարզվեց
այդ պատմության մեջ)
չես շփոթի նաեւ մաշկն իմ
մեկ այլ ծածկույթի հետ – բացի խոտից
որ սփռվում է անխտրական
մարմնիս բլուրների վրա` փոքրիկ ու մեծ
պահանջելով – որ մի առողջ լեզու
քսանչորս ժամ
արածի իր վրա անխոնջ
ինչպես հավերժական գառնուկ
ու սա ոչ թե էրոտիկ քմայք է
այլ ցողունին տրված միակ ձեւը`
իր ողջ լինելը փորձարկելու
լեզուն շարժվում է իմ վրա` ուրեմն կամ
հ.գ. ասացի խոտ ու միանգամից
հիշեցի մեր գյուղը ու պապիս
(մինչեւ ծնկները միշտ խրված սեւահողում)
որ տուն էր գալիս սովորաբար
նախիրից մի փոքր շուտ
այդ օրը ուշանում էր` չկար
ես նայում եմ կովի անսահման աչքերի մեջ
ու հարցնում – պապն ո՞ւր է… ինչո՞ւ չկա…