Տաք ու չոր օրերի ժամանակն է
առջեւում` հանդիպում թշնամու հետ
պուրակի ծառերը այնքան խի~տ
(տնաշենը խրամատ է ասես
բետոնե պատ)
ոչինչ չեմ տեսնում – հուսանք
որ սաղարթի մյուս կողմից եւս
մեկ ուրիշն էլ չի տեսնում ինձ
այսպիսի վտանգի մեջ իսկ
խոսքս ինչ է
չեմ սիրում կառչել ես Արարչից
նախընտրում եմ լինել սոսկ հասանելի
հավատարիմ
բայց զերծ
Փրկչին հանդիպելու ցանկությունից
հա՛ էստեղ եմ – ի՞նչ կա
ասելու պես
հանդիպեմ որ ի՞նչ – հարցնի մեկը
իմ գիրը Արարչի գովերգը չէ
(թեկուզ եւ չեմ կարծում թե
Բարձրյալը նստում կարդում է ինձ)
կորած բանը միեւնույն դարակի մեջ
նորից ու նորից փնտրելու պես
հիստերիկ արարք է խորքի մեջ
գրելը իմ
նման սգվոր մոր վերջին ճիգին`
Տիրոջը վերստին հավատալու
ի դեպ հարցը
դժոխքը կամ դրախտը չէ
այլ գոյության առեղծվածը հենց
այլապես թքած թե ով է
այն դարձնում բոցաշատ
կամ երանավետ
հ.գ․ տաք ու չոր օրերի ժամանակն է
համառոտ հանդիպում թշնամու հետ
(պարզվում է լավ էլ կարդում է ինձ)
կարմրում է ամպը հետզհետե
ցրտեց չէ՞
քիչ մնաց սեզոնին անձրեւների
աչքովդ չի՞ ընկել սեւ զոնտս մեծ