Կյանքս` արգենտինական տանգո
երեք հոգով ենք միշտ
երկու տղամարդ ու ես
նույն օրն է ասես շարունակվում
նույն կիրակին
երբ մեռնեմ –
այդպե՛ս էլ կթաղեք ինձ
խիստ հերմետիկ սեղմված
երկու մարմինների միջև նրանց
սառնապակե
ինչպես թանգարանում ցուցադրվող
էկզոտիկ թիթեռը այն
որն ապրում է մեկ օր միայն
ճի՛շտ է
սակայն նրա՛նց համար բացառապես
այլ ոչ թե իր
հեռու չէ – արդեն իսկ
ես տեսնում եմ հստակ
իմ մահվան հաջորդ օրը
պատուհանից
հոգիս թրևում է կրկին – ա՜խ
դրախտի լռության մեջ անակնկալ
հրեշտակները երգում են – ճիշտ է
սակայն ոչ ինձ համար
այլ մեկմեկու
բամբասում են ասես միմյանց ականջի մեջ
Աստված ծիծաղում է կրկին անլսելի
սեփական ափերի մեջ՝ գլուխը թեք
հենված դռանը
թեթևակի
ինչպես չարաճճի աղջնակ
– ծիծաղի՛ր… բարձրաձա՜յն ծիծաղիր Տեր
ինձ տեղն է
ես էլ նույնը կանեի Քո փոխարեն
հ.գ. խենթանո՞ւմ եմ ինչ է չգիտեմ
ամեն բան թվում է կորուսյալ
գլխումս մի տող է պտտվում
«դրախտը այստեղ չէ ոչ էլ այնտեղ»
թե՞ դժոխքին էր սա վերաբերում